راهت نمایان کرد صبر اکبرت را    دیدند یک شب پاره های اخگرت را

راهت به حق راه شهید نینوا بود     دادی برای حفظ قرآن حنجرت را

سرمی دهی بی واهمه تاروزم    بالا بگیری نزد مولایت  سرت  را

یاد آمدم  بار دگر  من  کربلا را      ازهم جداوقتی که دیدم پیکرت را

درنگی کرده بودم کاش در بزم جنون من هم    لبی ترکرده زآن صهبای جام پرفسون من هم»

 هزاران کام در راه است ودل مشتاق ومن حیران   که ره چون می توانم یافتن سوی درون من هم»

 شگفتا حسرت و آه است واندوه و پشیمانی    نصیب آنکه شد از حلقه  رندان  برون  من  هم

 به سرسودای همراهی ست گرلایق بوداین دل      یکایک همرهان رستند ازدارالجنونمن هم

 خطردرراه ودل نالان ومن بیمار کوی دوست    که دیده غیرزیبایی درآندریای خون من هم

 نصیب بی قراران نیست جز اندوه جان فرسا     اگرراهی ست مستان رابریدن ازدرون من هم

 کسی چون من کجا ازجام ساقی سرکشد وقتی    وطنراآبرودادند  خیل راسخون ، من هم

 مرا مرهم   نباشد   غیر دیدار  رخ  معشوق      دلا  گر  قسمتآنهاست شط  نیلگون من هم

 مرا با دردخود تنها ودرعالم چو منمشتاق     حضور نایبت کی  می رسند السابقون  من هم

 به شبهایطلائیه، شلمچه شهر خونین شهر  که می سوزدهنوزازداغ سرخش صالحون من هم

 چومن اینگونه سرگردان کجاای بیخبرازخویش    بهدام  عشق  افتادند باسر واژگون من هم

 مرا قسمت نبود  آخر به  بزم   یار  رقصیدن      شررمی باردازهرسوبه قلبی تیره گونمن هم